Met 'Vertel me wie wij waren' eindigt het Bloomsburyverhaal
WEESP – Rindert Kromhout draagt zijn nieuwste boek op aan zijn partner Eric Smaling. Hij was immers degene die met zijn vondst van een brochure over Charleston Rinderts liefde voor de Bloomsbury Groep liet ontvlammen. 'Vertel me wie wij waren' is het laatste deel van de trilogie en ligt vanaf nu in de boekhandels.
door Ruth van Kessel
Zijn boekenverzameling over de Bloomsbury Groep in zijn bibliotheek mag langzaam gaan verstoffen. Weesper schrijver Rindert Kromhout denkt dat hij met zijn nieuwste boek 'Vertel mij wie we waren' nu alles wel verteld heeft wat hij wilde vertellen over deze bonte groep kunstenaars in het Engeland van de eerste helft van de vorige eeuw. Dit derde deel van de trilogie vertelt over Quinten Bells laatste bezoek aan Charleston, waar hij opgroeide met zijn moeder kunstenares Vanessa Bell en waar de Bloomsbury Groep, waaronder zijn tante en schrijfster Virginia Woolf, kind aan huis was. De nog enig overgebleven bewoner, kunstenaar Duncan Grant, staat op het punt het vervallen landhuis te verlaten…
Negen jaar Bloomsbury Groep, hoe weet je dat het nu klaar is?
"Ik was eigenlijk niet van plan om nog een derde deel na 'Soldaten huilen niet' en 'April is de wreedste maand' te schrijven, maar er lagen nog een paar verhalen die ik toch graag wilde vertellen. Uiteindelijk is het dit boek geworden, waarin ik Duncan en Quentin samen herinneringen laat ophalen. Het wordt duidelijk hoe de groep omging met leven en kunst in de beslotenheid van Charleston, maar ook hoe de buitenwereld tegen hen aankeek. Het waren natuurlijk ook een stelletje snobs."
Wat is door jou verzonnen en wat is waar in deze trilogie?
(lacht) "Dat weet ik soms zelf ook niet meer. Door alle research – ik heb een bibliotheek vol met boeken over en van de Bloomsbury Groep - heb ik van Charleston mijn wereld gemaakt. Voor mij doet het er niet meer toe of ik met mijn verhalen exact de waarheid vertel. Vorig jaar is Angelica Bell, de hoofdrolspeelster in het tweede boek, gestorven. Ik had haar kunnen spreken als ik dat had gewild, nu is die kans voorbij. Mij ging het om het doorgeven van deze manier van leven en dat heb ik goed gedaan. Denk ik."
Charleston als huis bestaat nog?
"Dat is gerestaureerd en een museum geworden, net als Monks House, het huis van Virginia Woolf. Sussex, waar beide huizen staan, is dichtbij: uurtje vliegen, uurtje met de auto, je kunt er zo naartoe. Ik stuitte negen jaar geleden per toeval op deze vrijplaats en toen begon mijn fascinatie. Maar wat ik heb geschreven is mijn verhaal, mijn interpretatie. Ik vind het overigens geweldig om te horen dat door mijn boeken de bezoekersaantallen van Charleston enorm zijn toegenomen."
Komt er een Engelse vertaling?
"Je moet een uitgeverij vinden die van deze boeken houdt en niet alleen denkt aan hoge verkoopcijfers. Helaas heb ik die nog niet gevonden. In Nederland worden de boeken omarmd door zowel jongeren als volwassenen, hoe fantastisch zou het zijn als dat ook in Engeland zou gebeuren?"
'Ik heb van Charleston mijn wereld gemaakt en die doorgegeven'
What's next?
"Ik heb de smaak van historische romans wel te pakken en er rijpen al weer wat ideeën. Maar eerst ligt er een verzoek om een boek voor kinderen te schrijven over de tafel- en eetcultuur in de geschiedenis, daar ga ik me nu op storten."