Bijzondere kerst voor Laurens
WEESP / MUIDEN – Wat is hij blij dat hij weer tussen zijn maten op het voetbalveld staat. Op datzelfde veld kroop Weesper Laurens Brouwer nog maar een week daarvoor door het oog van de naald. Een hartstilstand overviel hem. Laurens is zijn redders Cam Koopman, Leen Edelbaas en Han van Wees eeuwig dankbaar.
door Ruth van Kessel
Het leek een gewone voetbalwedstrijd te worden op die bewuste zaterdag 29 november. Het tweede veteranenteam van FC Weesp, samengesteld uit spelers van zowel Weesp als Muiden, had een spannende eerste helft achter de rug tegen het eerste veteranenteam van SC Muiderberg. De teams kenden elkaar goed, waren aan elkaar gewaagd en de sfeer was sportief fel en gemoedelijk. In de rust voelde de 46-jarige Laurens ineens een koude gloed over zijn borstkas opzetten. Een akelig gevoel, dat gelukkig weer verdween toen de tweede helft begon. Tijdens het spelen voelde hij zich ineens dodelijk vermoeid. Zeker conditietekort, dacht hij nog toen hij vooroverhangend even uithijgde. Met een tegenspeler hield hij nog een voetbalpraatje en toen… ging het licht uit.
Wat gebeurde er?
"Ik voelde me ineens zo duizelig, op een manier als ik nog nooit had meegemaakt. Achteraf hoorde ik dat ik midden in een zin bleef steken en voorover viel. Vanaf dat moment ben ik een stuk kwijt. Het bleek dat ik een hartstilstand had. Ik weet nog wel dat ik bijkwam en dat ik hard met mijn hoofd aan het schudden was. Twee tegenspelers waren met me bezig. Leen met mond-op-mondbeademing en Cam met hartmassage. Ik had helse pijn. Door mijn hoofd flitste de gedachte: nee, dit mag niet gebeuren. Niet nu, ik wil nog zo veel doen, ik wil naar mijn vriendin in Brazilië. Ik wist meteen dat ik in levensgevaar was."
En toen hielp scheidsrechter Han van Wees je met de AED?
"Aan hem heb ik heel veel houvast gehad. Ik zocht zijn hand, hij bleef zo rustig. Van de omstanders herinner ik me hun paniek, sommige waren in shock, stonden als verlamd. Ik zal ook nooit de blik in de ogen van mijn vader vergeten. Hij heeft zijn eigen vader toen die 54 jaar was, dood zien neervallen. Later ook nog een collega. Ik dacht: ik kan hem dit niet aandoen. Niet ook nog zijn kind. Hij heeft genoeg meegemaakt."
Je had tijd om dat te bedenken?
"Gek genoeg wel. Toen de ambulancebroeders kwamen begon ik meteen het gebeurde te relativeren. Ik maakte zelfs grapjes, ook om mensen gerust te stellen. Ik ben er nog. Het eerste dat ik vroeg was: ik kan 24 december toch nog wel naar Brazilië? Ik was meteen met de toekomst bezig."
'Straks in het vliegtuig komt vast het besef: liefste, ik ben er nog'
Wat als de Muiderbergers niet zo hadden gehandeld?
"Dan had ik of niet geleefd of had ik complicaties gehad. Dat zei de cardioloog ook nog. Er bleek een vat te zijn dichtgeslibd. Nadat ze die prop hebben opgelost is er een stent ingebracht. Het lijkt erop dat ik geen blijvende schade heb en gek genoeg ben ik de kortademigheid die al een poosje sluimerde ook kwijt. Ik ben Leen, Cam en Han mijn verdere leven dankbaar; zonder hen was ik er niet zo goed uitgekomen."
Besef je wat er gebeurd is?
"Toen de kerstversiering werd opgehangen dacht ik wel: voor hetzelfde geld waren mijn familie en vrienden nu in diepe rouw geweest. Dat had ik vooral voor hen heel erg gevonden, zelf had ik dat niet geweten. Ik sta er eigenlijk nuchter in, al houdt de vraag waar die prop vandaan kwam me wel bezig. Toen ik een week later weer tussen dezelfde mensen op het voetbalveld stond voelde ik me vooral blij en opgewekt. Fijn dat ik aan de jongens kon laten zien: kijk, het gaat goed met me. Wel heb ik het gevoel dat ik even een glimp heb kunnen opvangen van mijn eigen begrafenis. Dat het voor zo veel mensen belangrijk is dat je leeft doet me goed. Ik denk dat het echte besef nog moet komen. Maar als ik straks in het vliegtuig naar Brazilië zit verschijnt er vast een glimlach op mijn gezicht: liefste, ik kom naar je toe. Ik ben er nog."