'We willen maatschappelijker worden'
WEESP - Op de shortlist voor de verkiezing van Weesper van het Jaar stonden vijftien kandidaten. Dat zegt veel over Weesp. Toch duurde het juryberaad niet lang. Unaniem werden Daniëlle Meyer en Sara Kroos uitgeroepen tot de allereerste Weesper(s) van het Jaar. Met hun theaterschool Zone 1380 en hun Theaterpand Weesp hebben ze Weesp niet één, maar twee prachtige aanwinsten bezorgd. Alle reden voor een uitgebreid interview. "We groeien veel sneller dan we verwacht hadden. Wat we nu hebben staan, hadden we over vijf jaar of zo pas verwacht. We gaan door, we zijn hier nog lang niet klaar."
Aan het einde van gesprek barst Sara Kroos verschrikt in een bulderend gelach uit. "O nee, wat zeg je nou!"
Naar aanleiding van hun uitverkiezing tot Weespers van het Jaar, hadden Sara Kroos en Daniëlle Meyer ontspannen zitten praten over hoe Zone 1380 en het Theaterpand tot stand zijn gekomen, dat het succes en de groei veel sneller kwamen dan ze gedacht hadden, hoe positief de reacties zijn, hoe ver hun ambities reiken en hoeveel werk ze er aan hebben. Toen de blik daarna werd gericht op de award met lauwerkrans en de opdruk 'Weesper van het Jaar' zei Sara: "We zijn er écht blij mee. Als je er zo mee bezig bent, dan is dit een mooie bevestiging. Dat het niet onopgemerkt blijft, weet je wel. Dat is toch heel fijn. Natuurlijk, we horen van de mensen die hier komen wel allemaal positieve reacties, maar dat we van jullie zo'n onderscheiding krijgen, dat is wel te gek."
Daniëlle: "Het voelt als een kroon op je werk dat er na twee jaar buffelen eindelijk iets vanuit Weesp zelf komt..."
Sara: "O nee, hahaha! Wat zeg je nou?"
Daniëlle: "Zo voelt het wel. Hoe moet je dat zeggen? Dit is wel een mijlpaalgevoel."
Het gesprek vindt plaats in het Theaterpand, waar druk wordt gewerkt aan het decor voor Kerst met Kroos, de stijf uitverkochte serie kerstshows waarvoor Kroosfans van heinde en verre naar Weesp kwamen.
Sara: "Voor straks in de krant: Daan is meer van de jeugdtheaterschool, ik meer van het theater. Zij is het brein, ik ben meer de fladderaar."
Daniëlle: "Nee hoor, zij is ook het brein."
Sara: "Ik zie ons nog zitten, anderhalf jaar geleden aan de keukentafel van ons nieuwe huis. We zeiden tegen elkaar: en wat nu? Een jeugdtheaterschool is altijd een droom geweest. Nou, waarom gaan we dan niet gewoon meteen beginnen? Eerst in de City of Wesopa, al snel in dit pand. Toen is het heel snel gegaan."
Daniëlle: "Bij een theaterschool heb je ook een podium nodig, vandaar dit Theaterpand. Toen kwam meteen de vraag van cabaretiers: kunnen we hier niet try-outen?"
Sara: "Er blijkt zo veel vraag naar zowel cabaret- en muziektheater in Weesp als naar de jeugdtheaterschool. Wat we in ons plan binnen vijf jaar wilden bereiken, hadden we al binnen een jaar voor elkaar. We hebben nu 100 leerlingen. Wie van hen we later in het vak zullen terugzien, weet je nooit. Dat hangt van zoveel factoren af. Maar het is dan ook niet ons doel om zoveel mogelijk van die kinderen beroemd te maken. Er hangt hier een mooie quote van Karin Bloemen aan de muur: beroemd zijn is geen beroep."
Daniëlle: "Ons doel is talentvolle jongeren afleveren op een vervolgopleiding. Een van onze leerlingen is al aangenomen op de Toneelacademie in Maastricht, een andere leerling op de Koningstheateracademie in Den Bosch."
Waardoor is het zo succesvol?
Daniëlle: "We zijn de enige theateropleiding in de leeftijdscategorie van 9 tot 24 jaar in de wijde omtrek. En we hebben een scherp concept: leerlingen worden geïnspireerd door artiesten. Want wat is er leuker dan dat een bekende cabaretier, zangeres of acteur eerst een workshop en vervolgens een optreden geeft."
Sara: "Die kruisbestuiving maakt het voor sommige leerlingen de moeite waard om zelfs een uur met de trein te reizen om naar Weesp te komen. Voor zover wij weten bestaat zoiets in Nederland verder niet."
Daniëlle: "We nemen de kinderen en jongeren heel serieus. Ik denk dat dat niet altijd gebeurt in Nederland."
Wat vinden jullie hier zelf het leukste aan?
Daniëlle: "Als jonge mensen geïnspireerd raken. Dat ze zich ontwikkelen en er dag en nacht mee bezig zijn, daar geniet ik het meest van."
Sara: "Je ziet soms van die verlegen mensen binnenkomen waarvan je denkt: goh, wat zal dat worden. Maar die staan dan te spetteren op dat podium! En dan die trotse blikken van ouders."
Daniëlle: "Die verbaasde blikken..."
Sara: "Het raakt me altijd als ik iemand zie - maar dat is ook omdat ik het herken - die in het echte leven een beetje een stuntelaar is of een beetje teruggetrokken, en die dan de sterren van de hemel staat te spelen. Dat ontroert mij. En wat betreft ons theater geniet ik het meest van de allereerste try-outs. Ik merk dat ook bij het publiek. Je zit te kijken naar het prille werk van wat later een show wordt die twee jaar door het land trekt. Met je neus erbovenop. Het is hier zo intiem. Dat merkte ik zelf, maar hoorde het ook van andere artiesten: je kunt iedere lach horen en iedere ontroering zien. Karin Bloemen vond het om die reden heel gaaf om na jaren weer eens voor zo'n kleine zaal te spelen. Hans Klok ook."
Daniëlle: "Daar komen de mensen voor uit heel het land naar Weesp. Ze willen er heel dichtbij zijn."
Sara: "Helaas zijn dit soort plekken er steeds minder in Nederland. Terwijl dat juist zo noodzakelijk is voor de ontwikkeling van het vak."
Waarom lukt het jullie dan wel?
Daniëlle: "Omdat we heel breed zijn en daar een goed businessplan bij hebben bedacht. Het theater wordt mede betaald door de leerlingen. Daarnaast ontplooien we activiteiten. We zijn bezig een cultureel centrum op te zetten met de dansschool van Annegien van Harten en met de Gooise Muziekschool. Dat is ons doel: een cultureel centrum waar alles gebeurt."
Sara: "Walhalla in Rotterdam is mijn voorbeeld voor het theater. Daar weet je dat je naast bekende namen ook goeie nieuwe talenten voorgeschoteld krijgt. Het publiek vertrouwt de programmeur. Dat wil ik in Weesp ook bereiken. Echt die combi van aanstormend en gevestigd talent."
Daniëlle: "Als dat cultureel centrum gaat lopen, wordt het hier misschien wel een hbo, een echte studie. Alleen, dat kan niet meer in dit pand."
Sara: "O, ik krijg al pijn in mijn buik als ik eraan denk. Ik vind dit zo'n fijn pand! Het is de spagaat tussen groter groeien naar een hbo en het behoud van die kleine zaal. Laatst zei iemand: dit is een huiskamertheater. Toen dacht ik ja, dat is het: het is een huiskamertheater! De zaal moet klein blijven. Niet meer dan honderd stoelen. Tenminste, ik kijk jou even aan, Daan…"
Daniëlle: "We kunnen alleen groeien als we meerdere lessen tegelijk kunnen geven. Dus dan moet je iets hebben met meerdere ruimtes."
Sara: "Oké, maar de theaterzaal zal altijd een kleine, vlakke vloer blijven."
Daniëlle: "Nu zijn we een CRKBO-geregistreerde opleiding, kort particulier beroepsonderwijs. De ambitie is om een volwaardige hbo te worden. Dus een echte school, met diploma's en waarvoor je een beurs kunt aanvragen. Vergelijkbaar met de Theaterschool Amsterdam."
Kan dat in Weesp?
Sara: "Liefst wel."
Danielle: "In Weesp is het qua ruimte eh… best wel lastig."
Sara: "Daarom willen wij graag een oproep doen..."
In koor: "Wie heeft er nog een postkantoor?! Haha!"
Sara: "We zijn bij het postkantoor wezen kijken. Sindsdien is dit is onze running gag thuis."
Daniëlle: "Die school duurt zeker nog tien jaar, die certificering alleen al is een traject van zes jaar."
Sara: "De eerste stap is dat er een lokaal bij komt. Zodat we op zaterdag aan meerdere groepen tegelijk les kunnen geven. We hopen heel erg dat dat hier kan."
Daniëlle: "Je weet nooit hoe het allemaal loopt. Maar die hbo is een serieuze ambitie. Verder vinden we het ook heel erg leuk om het theater verder te ontwikkelen. We willen ook andere groepen uit Weesp een podium bieden. Een van de doelstellingen is om maatschappelijker te worden, zodat de rest van Weesp ook iets aan ons heeft. We gaan komend jaar langs alle Weesper scholen met de voorstelling 'Johanna de Waanzinnige', verder gaan we een groot project op het Casparus College doen. Weesp Got Talent komt er ook weer aan en we hebben een goede samenwerking met De Hogeweyk."
Hoe is jullie relatie met de City of Wesopa, het andere theater?
Sara: "Prima."
Daniëlle: "We hebben eerst geprobeerd samen van alles op te zetten. Dat lukte niet echt. Wat er van die samenwerking over is, is dat we het aanbod op elkaar afstemmen zodat we elkaar daarmee niet in de weg zitten."
Sara: "Kijk, Wesopa werkt met een fantastisch team van vrijwilligers die allemaal mogen meedenken en meepraten. Wij zijn met z'n tweeën en schakelen veel sneller. Dat is een andere bloedgroep, snap je? Daardoor lukte een hechte samenwerking niet."
Alles wat jullie hebben neergezet en draaiende moeten houden en nog willen bereiken: dat moet keihard werken zijn.
Daniëlle: "We zijn er dag en nacht mee bezig. Het is veel verantwoordelijkheid, want je zet wel iets op met al die kinderen, dit pand, al die freelancers. Dus ja, we zijn er dag en nacht mee bezig."
Sara tegen Daniëlle: "Dat vind ik iets te veel eer hoor. Ik vind dat jij er vooral dag en nacht mee bezig bent."
Daniëlle: "Ik hoop dat de politiek dat ook ziet en ons in de toekomst wil blijven steunen bij het realiseren van al onze plannen. Met subsidies waar het kan, maar ook met bijvoorbeeld bestemmingsplannen. We hebben vanuit Amsterdam en zeker Hilversum de vraag gekregen: kom hier naartoe. Maar dat willen we niet. Het moet in Weesp blijven, lekker dichtbij."
Sara: "Ja, wat het ook wordt, we gaan niet weg uit Weesp."